Author :
Abstract
Eski Mezopotamya inanç sistemi içerisinde kötülüğün ve korkunç olanın tanımı daima tanrısal bir güç ve öfke ile bağlantılı ele alınmıştır. Kötülük ve onu temsil eden öğeler aynen iyilik, refah ve sağlık gibi tanrısal bir varoluş ile açıklanır. Böyle bir varoluş içerisinde, Eski Mezopotamyalılar için, tanrıların memnuniyetini ve insanlar üzerinde koruyuculuğunu sağlamak, kötülüklerden ve şeytani varlıklardan korunmanın tek yoluydu. Bu nedenle, kötülüğün şekilsiz hali ve bir çeşit atmosferik fenomen olarak algılanan demonlar, cennetten kovulmuş, dışlanmış, sürekli kendine bir sığınak arayan, yasaların dışında kalmış, birer kaos elemanı olarak var olan başıboş gezginlerdir. Onlar, ne merhamet bilir, ne duadan anlar, ne de sunu kabul ederler. Onların bir eşleri ya da çocukları yoktur. Yasaların dışında kalmış olmanın yarattığı sürekli ve yatıştırılamayan bir öfke hali içinde olan demonlar, varoluşun en çelişkili elemanları olarak, hiç kabul etmeyecekleri sunuları almak için, tapınakların etrafında dolanır dururlar. Demonlar ve ihtiva ettikleri hastalık, kötülük ve her türlü felakete karşı, Eski Mezopotamyalılar bir takım koruyucu önlemler geliştirmişlerdir. Demonlar fiziksel anlamda yok edilemeyecekleri için, onların zararlı etkilerinden kurtulmak amacıyla, bir rahibin öncülüğünde yapılan büyü ve ritüellerle, yaşam alanından uzaklaştırılmaya çalışılırlardı. Demonlar, bu ritüel ve büyüler aracılığıyla, ait oldukları yere, yer altı dünyasına ya da yaşamın ucundaki yerlere, çöllere, bozkırlara, dağlara gönderilirlerdi. Rahiplerin ritüellerinin bir parçası olarak işlev gören çeşitli figürinler, tanrıların yardımcıları statüsündeki bir takım canavarları temsil etmekteydiler. Korkunun ve kötülüğün elemanları olan demonların savuşturulması için yapılan ritüller, aynı zamanda Mezopotamya tapınak ekonomisinin gelişmesinde büyük rol oynamıştır.
Keywords
Abstract
In the ancient Mesopotamian belief system, the definition of the evil and scary was always considered in relation with a
