Author :
Abstract
Herhangi bir enstrümanı ustalık derecesinde çalabilmek için icracının kendine özgü ve kabul edilebilir düzeyde teknik yetkinliği olması gerekmektedir. Bu da özellikle enstrüman öğreniminin en başında öğretmen tarafından verilecek doğru bir temel ile mümkündür. Piyanistler özelinde bakıldığında, klasik piyano repertuarının teknik ve müzikal anlamda oldukça zorlu eserlerin bulunduğu geniş bir literatüre sahip olması ve bu eserlerin zor olmalarının yanı sıra çoğunlukla uzun olmaları göze alındığında piyanistte yüksek kondisyon gerekmektedir. Bu sebeple iyi bir teknik seviyeye ulaşmak için uzun ve özveri gerektiren bir eğitim süreci bulunmaktadır. Tabi ki sadece uzun çalışma saatleri değil aynı zamanda doğru bir yaklaşım ve yönlendirme gereklidir. Anlama şekli ve hızı kişiden kişiye farklılık gösterebileceğinden öğretmenin kendine özgü farklı anlatım yolları ve metotları olması gereklidir. Bunlarla birlikte enstrümana olan yatkınlık ve yetenek elbette büyük bir avantajdır ancak bilimsel araştırmaların da gösterdiği şekilde yetenek tek başına iyi bir piyanist veya müzisyen olmak için yeterli değildir. Dolayısıyla öğrencinin istekli ve sabırlı olmasıyla beraber tekniğin ve müzikal doğruların doğru yerleşmesinde öğretmenin rolü oldukça büyüktür.
Bu çalışma amatörlükten profesyonelliğe giden yolda teknik ve müzikalite bütünlüğünün önemini vurgulamak ve piyanistlere farkındalık yaratmak amacı ile yapılmıştır. Çalışmada yapılacak öneriler kişiden kişiye farklılık gösterebilecek teknik gereksinimlerin daha iyi noktaya getirilmesi ve bunun sonucunda icradaki müzikalitenin arttırılması yönündedir.
Keywords
Abstract
To attain a masterful level of proficiency in playing any musical instrument, the practitioner must possess a distinct and acceptably high level of technical competence. This attainment is particularly feasible through the establishment of a correct foundation imparted by the instructor, particularly at the inception of instrumental education. Specifically within the context of pianists, the classical piano repertoire is characterized by an extensive body of technically and musically demanding compositions. Given the intricate nature of these compositions and their propensity for considerable length, pianists are required to maintain a robust physical condition. Consequently, achieving a commendable level of technical proficiency necessitates a protracted and dedicated training regimen. It is noteworthy that this endeavor mandates not solely extended practice hours, but also the implementation of a suitable approach and directed guidance. Recognizing the potential variability in comprehension style and pace among individuals, instructors must possess a repertoire of distinct pedagogical approaches and methodologies. Moreover, while a natural inclination and innate aptitude towards an instrument undoubtedly bestow a substantial advantage, scientific investigations have evidenced that talent in isolation is inadequate to attain the status of a proficient pianist or musician. Hence, in conjunction with the student's perseverance and patience, the role of the instructor in facilitating the precise assimilation of technical acumen and musical veracity is of paramount significance. Therefore, it is evident that the didactic influence of the instructor assumes a significant role in the meticulous embedding of technique and musical authenticity, in tandem with the student's diligent enthusiasm and endurance. This study has been conducted with the aim of emphasizing the significance of the integration of technical proficiency and musicality on the journey from amateurism to professionalism, and to raise awareness among pianists. The recommendations put forth in this study are geared towards enhancing individualized technical requirements, which can vary from person to person, ultimately leading to an enhancement of musicality in performance.
