RECONSTRUCTION OF HISTORICAL BUILDINGS: THE CASE OF BULENT ECEVIT MEMORIAL MUSEUM AND MEYAN BOTANICAL CAFE, ADANA (TURKIYE)
Author :
Abstract
Mimari yapılar, ait oldukları dönemin sosyal, kültürel ve ekonomik özelliklerini yansıtan önemli kültürel miras unsurlarıdır. Bu yapıların korunması, kültürel mirasın sürdürülebilirliği açısından büyük önem taşımaktadır. Tarihi binaların korunması yalnızca fiziksel restorasyon ile sınırlı kalmayıp, işlevsel hale getirilerek çağdaş yaşama entegre edilmelerini de içermektedir. Bu bağlamda, “uyarlanabilir yeniden kullanım”, koruma yaklaşımlarından biri olarak öne çıkmaktadır.
Bu çalışma, Adana'nın Tepebağ Bölgesi'nde bulunan ve envanterde 99 numaralı tescilli yapı olarak kayıtlı olan tarihi konağın, uyarlanabilir yeniden kullanım sürecini ele almaktadır. Söz konusu proje, yalnızca yapının fiziksel olarak restore edilmesini değil, aynı zamanda bölgenin kültürel yaşamını canlandırarak sürdürülebilir bir turizm destinasyonu oluşturulmasını amaçlamaktadır. Çalışma kapsamında, konağın mekânsal ve işlevsel dönüşümü incelenerek, koruma ve yeniden işlevlendirme çalışmalarının Tepebağ kültürü üzerindeki etkileri değerlendirilmektedir. Yapı, müze ve kafe olarak işlevlendirilerek ziyaretçilerin bölgenin tarihine, kültürel mirasına ve gastronomik değerlerine dair daha kapsamlı bir deneyim edinmelerine olanak sağlamaktadır.
Bununla birlikte, proje kapsamında meyan kökünden yapılan geleneksel bir içecek olan "aşlama", günümüz damak zevkine ve gastronomik değerlerine uygun şekilde yeniden yorumlanarak tanıtılmaktadır. Bu yaklaşım, mimari yapının yeni işlevi ile kültürel ve gastronomik miras arasında bütüncül bir ilişki kurmayı hedeflemektedir.
Çalışma, literatür taraması, arşiv araştırması ve yerinde tespit çalışmaları yoluyla uyarlanabilir yeniden kullanım uygulamalarını mekân-fonksiyon ilişkisi açısından analiz etmektedir. Adana'nın tarihi bölgelerinden biri olan Kayalıbağlar Mahallesi'ndeki 99 numaralı konağın adaptif yeniden kullanımı detaylı bir şekilde ele alınarak, bu sürecin yarattığı değişimler araştırılmış, değerlendirilmiş ve belgelendirilmiştir.
Keywords
Abstract
Architectural structures are significant cultural heritage elements that reflect the social, cultural, and economic characteristics of their time. The preservation of these structures is crucial for the sustainability of cultural heritage. The preservation of historical buildings goes beyond physical restoration; it also involves making these buildings functional and integrating them into contemporary life. In this context, "adaptive reuse" emerges as one of the key conservation approaches.
This study addresses the adaptive reuse process of the historical mansion, registered as building No. 99 in the inventory, located in the Tepebağ district of Adana. The project aims not only to restore the building physically but also to revitalize the region’s cultural life and create a sustainable tourism destination. The study examines the spatial and functional transformation of the mansion, evaluating the effects of the conservation and adaptive reuse efforts on the culture of Tepebağ. The building has been repurposed as a museum and café, offering visitors a more comprehensive experience of the region's history, cultural heritage, and gastronomic values.
Additionally, the project includes the reinterpretation and promotion of "aşlama," a traditional local drink made from licorice root, adapting it to contemporary tastes and gastronomic values. This approach aims to establish a holistic relationship between the building's new functions and cultural and gastronomic heritage.
The study analyzes adaptive reuse practices through literature review, archival research, and on-site detection studies, focusing on the spatial-function relationship. The adaptive reuse of the 99th mansion in Kayalıbağlar, one of Adana’s historical areas, is examined in detail, with the changes brought about by this process being investigated, evaluated, and documented.
