AKADEMİSYENLERİN ÖĞRENİLMİŞ ÇARESİZLİK ALGILARININ NİTEL OLARAK İNCELENMESİ: DEVLET VE VAKIF ÜNİVERSİTELERİNİN KARŞILAŞTIRILMASI
Author :
Abstract
Bu araştırmada, devlet ve vakıf üniversitelerindeki akademisyenlerin öğrenilmiş çaresizlik algıları incelenmiştir. Araştırma her iki üniversite türünden beşer akademisyen ile gerçekleştirilmiş ve nitel görüşme yöntemleri kullanılarak derinlemesine analiz yapılmıştır. Verilerin analizinde betimleme analizi kullanılmıştır. Araştırmaya katılan akademisyenlerin öğrenilmiş çaresizlik düzeylerini incelemek için Quinless ve arkadaşları tarafından geliştirilen ve Murat Boysan’ın Türkçeye uyarlamış olduğu öğrenilmiş çaresizlik ölçeği kullanılmıştır. Kullanılan öğrenilmiş çaresizlik ölçeği derinlemesine sonuçlar elde etmek için açık uçlu hale getirilmiştir. Sorulan yirmi soruya mükerrer cevaplar alındığı için sadece on iki soru ve cevabı bu çalışmada kullanılmıştır. Araştırmanın sonuçları, devlet üniversitelerinde görev yapan akademisyenlerin öğrenilmiş çaresizlik durumlarını dış etkenlere ve sosyal bağlara atfettiklerini, vakıf üniversitelerinde görev yapanların ise daha çok bireysel kontrol ve deneyimlere odaklandıklarını ortaya koymuştur. Devlet üniversitesi akademisyenleri, çaresizlik hissettiklerinde genellikle alternatif stratejiler geliştirmekte ve başarısızlıklarını dış etkenlere atfetmektedirler. Vakıf üniversitesi akademisyenleri ise sürekli deneme ve ısrar stratejilerini benimsemekte ve kontrol edebilecekleri alanlara odaklanmaktadırlar. Bu çalışma, öğrenilmiş çaresizlik kavramının üniversite türleri arasında farklılık gösterebileceğini ortaya koymaktadır. Devlet üniversitelerinde bürokratik ve sistemsel engeller, vakıf üniversitelerinde ise bireysel ve sosyal destek mekanizmaları öğrenilmiş çaresizlik üzerinde belirleyici olabilmektedir. Üniversite yönetimlerinin, akademisyenlerin motivasyonlarını artıracak ve çaresizlik duygusunu azaltacak stratejiler geliştirmeleri önerilmektedir. Bu stratejiler, akademisyenlerin hem mesleki tatminlerini artıracak hem de üniversitelerin genel performansına olumlu katkıda bulunacaktır.
Keywords
Abstract
|
In this study, learned helplessness of academicians’ perceptions in public and foundation universities was examined. The research was conducted with five academics from each of the two university types and in-depth analysis was conducted using qualitative interview methods. Descriptive analysis was used to analyze the data. The learned helplessness scale developed by Quinless et al. and adapted to Turkish by Murat Boysan was used to examine the learned helplessness levels of the academicians participating in the study. The learned helplessness scale used was made open-ended in order to obtain in-depth results. Since repeated answers were received for the twenty questions, only twelve questions and their answers were used in this study. When state university academics feel helpless, they usually develop alternative strategies and attribute their failures to external factors. Foundation university academics, on the other hand, adopt continuous trial and insistence strategies and focus on areas they can control. The results of the study revealed that academics working in public universities attributed learned helplessness to external factors and socialties, while those working in foundation universities focused more on individual control and experiences. Bureaucratic and systemic obstacles in state universities, while individual and social support mechanisms in foundation universities can be decisive on learned helplessness. It is recommended that university administrations develop strategies that will increase the motivation of academics and reduce the feeling of helplessness. These strategies will both increase the professional satisfaction of academics and contribute positively to the overall performance of universities. This study reveals that the concept of learned helplessness may differ between university types. |
