Author:
Abstract
Bu makalede, geleneğin intikal ettirilen geçmiş olduğu kabulünden hareketle, ‘intikal eden geçmiş’in kuşaklar arası tekrara dayalı bir anlatı etkinliğiyle gelenekleştiği ileri sürülecektir. Geçmişin intikal etmesi konusunun, çeşitli görüşler tarafından bir “bellek” sorunu olarak ele alınması sözlü kültür bağlamında açıklayıcı değildir. Ancak bunun yerine canlandırmaya dayalı ritüelistik bir anlatı etkinliğiyle bir gelenekleşmeden söz edilebilir. Buradan hareketle, geçmiş, her ne kadar salt “bellek” odaklı bir kavram olduğu düşünülse de, bir “hatırlama” amacını içeren, geçmişi canlandırarak sonraki kuşaklara aktarılmasını sağlayan bir anlatı çabası olarak görülebilir. Bir anlatı ile geçmişin gelenekleşmesi, tekrar ile mümkün olur. Tekrar, sözlü kültür dairesindeki halk hikayesi, türkü, efsane, destan vb. gibi anlatıların ritüelistik bir canlandırma çabasıyla geçmişi şimdide yeniden zamansallaştırarak bir önceki kuşağın mirası olarak tevarüs edilmesini sağlar. Özetle anlatı, geçmişi sadece pasif bir “bellek” içeriği olmaktan çıkararak canlı bir “performans” olarak yeniden-yaşanmasını sağlayıp, geçmişin unutularak yitip gitmesini engeller.
Keywords
Abstract
In this article, tradition is taken as a transition of past, ‘past that has been transited’ is being traditionalized with the narrative activity that depends on the repetition between generations. The subject of past being transited, is taken as a ‘memory’ issue by various opinions is not explained sufficiently in terms of oral culture. However, instead, we can mention about traditionalizing by a ritualistic narrative that is based on impersonation. From this view point, past, no matter how it is being thought as a mere ‘memory’ concept, it contains a cause of “reminding”, can be seen as an attempt of narrative impersonating the past in order to transit to next generations. Traditionalizing the past with a narrative can be possible with repetition. Repetition, attempts the narratives that’s part of the oral culture such as folktale, ballad, epic, epos etc. impersonate ritualistically to re-temporal the past in the present and allows it to inherit as a heritage of the former generation. In summary narrative, draws out the past from being only a “memory” context and prevents the past being forgotten with re-experiencing a lively “performance”.